Een rasechte Sittardse, dat wordt al snel duidelijk als mevrouw Beckman, 90 jaar, met passie begint te vertellen over haar jeugd.
“Waar we nu zitten was vroeger alleen maar moeras. Hier was niks! Er liepen wat koeien, paarden en soms stonden zigeuners hier met wagens.” Rosemarie vertelt ons gepassioneerd over de stad waar haar familie al sinds de 17e eeuw woont. “Onze stamboom gaat ver terug, tot aan het jaar zestienhonderd- zoveel”, zegt ze lachend. Rosemarie woont momenteel in Zorgcentrum De Baenje. Maar begin volgend jaar verhuist ze naar ‘Het Hof van Serviam’, in het hart van de binnenstad. Een vertrouwde plek voor haar, want Rosemarie groeide, als echt Zittesj maedje, in die buurt op.
Hoe vindt u het hier bij De Baenje?
“Het is hier wel gezellig met de andere bewoners, maar ik kan toch niet goed wennen. Het is hier te rumoerig op de gangen.” Om 12 uur eet ze middageten en daarna vertrekt Rosemarie vaak naar de stad. Alleen. Te voet. Want ze is nog heel fit. “Mijn dochter heeft al 25 jaar een zaak in het centrum, ik zoek haar daar geregeld op.” Als ze terugkomt van haar lange wandeling drinkt ze gezellig koffie. Samen avondeten is er op dit moment niet bij vanwege Corona. Dat vindt ze jammer, “gelukkig is het eten wel lekker!”
Vertelt u eens, hoe was het om in Sittard op te groeien?
“Dáár ben ik geboren, tegenover de Basiliek op de markt.” Rosemarie wijst richting de grote zwart-wit foto op de muur. Ze groeide op in het oudste deel van Sittard. “Als je binnen de wallen was geboren, was je een echte Sittardenaar”, zegt ze trots. Ze ging naar school bij de nonnen in het Ursulinenklooster en speelde veel buiten. “In de winter gleden we met oude jutezakken van de besneeuwde stadswallen af. Er waren toen nog geen auto’s op de markt. Dat is nu wel anders!” Naast mooie herinneringen kent ze ook verdriet. Rosemarie was 10 jaar toen De Tweede Wereldoorlog uitbrak. “Ik weet het nog goed, het was 10 mei 1940. Mijn mama kwam op mijn kamer en zei: ‘we moeten nu snel de kelder in!’. Je hoorde de hele tijd die ‘Stuka’s’ (Duitse gevechtsvliegtuigen) boven je hoofd vliegen. Heel angstig. Ik hoop voor onze jeugd dat die tijd nooit meer terugkomt!”
Familievriend Toon Hermans
Rosemarie komt uit een hele muzikale familie. “Ik heb net als mijn ouders en opa veel piano gespeeld. Mijn vader was de eerste pianist van Toon Hermans en medeverantwoordelijk voor zijn succes. Toon kwam geregeld bij ons over de vloer.” Rosemarie weet nog goed dat haar vader Toon overhaalde om Sittard te verruilen voor de hoofdstad. “Hij had te veel talent om hier in Sittard te blijven.”
Is er veel veranderd in Sittard?
Na de oorlog veranderde het stadsgezicht van Sittard snel. De tram werd vervangen voor de bus en auto’s kwamen op. Oude gebouwen werden afgebroken en vervangen voor nieuwbouw. Er kwamen flats en warenhuizen voor terug. Ook buiten de stadswallen groeide de stad snel. “Ze hebben in 1966 het oude stadhuis afgebroken, de oude Sittardenaren zijn daar heel kwaad over geweest. Ik ook. Er kwam een V&D-warenhuis voor in de plaats, dat is toch doodzonde!” Het raakt Rosemarie als ze hieraan terugdenkt. “Gelukkig zijn er ook gebouwen beschermd en die staan er nu nog steeds. ”
Wat vindt u ervan om te verhuizen naar Het Hof van Serviam?
“Oh ik zou liever vanavond nog verhuizen naar het Hof van Serviam! Rosemarie vertelt met weemoed over de plek waar ze gaat wonen. Ze heeft er mooie herinneringen aan uit haar jeugd. Haar opa en tante liggen er ook in de buurt begraven. De nieuwe woning van Rosemarie ligt aan de achterkant, tegen de flat de Dominicaan aan. “Vanuit daar heb je mooi uitzicht op de stadswallen en de natuur. En het is daar rustiger dan aan de voorkant. Ik heb straks een hele mooie flat, met zelfs twee slaapkamers en een balkonnetje. Dat heb ik gevraagd.”
Wat zijn straks de grootste voordelen aan uw nieuwe thuis?
“Het fijne van die nieuwe plek is dat ik dan echt in het centrum woon. Dan kan ik mijn dochter vaker gaan opzoeken. Ook ben ik straks snel op het plein waar feesten worden gehouden, zoals het Oktoberfeest of de kermis.” Het is duidelijk dat Rosemarie houdt van een beetje levendigheid. Ze wijst naar de gang en fluistert zachtjes. “Wat ik ook fijn vind, is dat ik straks niet meer met demente bewoners samenwoon. Dat gaat niet goed samen.”
Het wordt tijd voor een mooie portretfoto in de tuin. Maar eerst krijgen wij nog een rondleiding door het gebouw en haar kamer. Rosemarie laat ons nog oude familiefoto’s en ansichtkaarten van de stad zien. Haar passie voor Sittard komt in elk verhaal terug. Bij het afscheid nemen in de drukke gang zegt ze nog kort: “Ga maar snel eens kijken in het oude centrum, u mag mij altijd bellen voor een rondleiding!”