Voorwoord

Tom van Vliet

Zijn wij daarvan? Ja, daar zijn wij van.

Mijn opa kwam uit Schoonhoven naar Limburg. Na de oorlog ging hij werken in de Mijnen. Althans, volgens de verhalen van mijn vader knipte hij meer kapsels van de bazen dan hij tijd onder de grond doorbracht. Tegelijkertijd was hij misdienaar in de kerk van Sanderbout. Hielp in de parochie bij uitvaarten en diensten. Hij stond op zijn manier midden in de gemeenschap. In die tijd was het geen discussie of je “ervan was”. Je deed dat gewoon.

Mijn vaders familie groeide op in Sanderbout. Vier zoons en twee dochters werden grootgebracht in de voormalige mijnwijk. Elke kerst kwam ik in diezelfde kerk met twee torens kijken naar de kerststal. Ik schopte met mijn neef en neefje menig bal de spoorlijn op. En nu – op vijfendertigjarige leeftijd – mag ik werken voor ZOwonen. Net ná de meerjarige inzet om Sanderbout weer toekomstbestendig te maken. Die boot heb ik gemist, maar in wijken als Geleen-Zuid of dorpen als Amstenrade zijn we nu volop bezig. En vaak stellen we onszelf de vraag, die mijn opa niet hoefde te stellen: “Zijn we hier wel van?” In de Westelijke Mijnstreek is het prachtig wonen, werken en leven. En soms gaan er dingen mis. Vallen er mensen door het vangnet heen. Belanden ze net als Jeroen in een tent in de Schwienswei. Soms rake hele wijken hun kleur kwijt, net als Geleen-Zuid dat op onderdelen over zichzelf lijkt te zeggen. En daar komt die vraag: “Trekken wij ons dat aan als ZOwonen? Zijn wij daarvan?” We proberen er een gewoonte van te maken om die vraag met “ja” te beantwoorden. Zo dwingen we onszelf om te zoeken naar een oplossing. Om midden in die gemeenschap te staan. Net als mijn opa in Sanderbout.

Afgelopen maanden hebben we ons een slag in de rondte gewerkt. De mouwen moesten omhoog. We mochten nauwelijks op kantoor werken. Mochten minder de wijk in. En tóch vonden wij dat we er moesten zijn. Om Geleen-Zuid kleur te geven en Sayuri levensgroot op de muur te zetten. We vonden dat we Jeroen aan een nieuwe toekomst moesten helpen. We vonden dat mevrouw Beckman op hoge leeftijd een prachttijd tegemoet moest gaan in ons nieuwe Hof van Serviam. COVID-19 raakte ZOwonen. Het raakte de gemeenschappen waar wij in werken. En waar wij zelf ook onderdeel van uitmaken. En daarom móésten wij de handschoen wel mee oppakken. Onze nek uitsteken.

We hebben ons best gedaan. En blijven dat doen. Hopelijk is dat merkbaar voor onze bewoners en onze partners in de wijk. Dit magazine geeft een kijkje achter de schermen en laat zien dat wij “ervan zijn”.

Namens al mijn collega’s van ZOwonen wens ik jullie fijne feestdagen en een gezond 2021.

Tom van Vliet

Manager Maatschappelijk Presenteren

ZOwonen.com maakt gebruik van cookies om de website goed te laten functioneren en het gebruik te analyseren.

Meer informatie: Cookies Privacy