Column

Geduld valt te leren

Iedereen die me een beetje kent, weet dat ‘geduld’ en ‘Veerle’ niet in één zin passen. (Oké, behalve deze dan.) Zo mooi om te ervaren dat geduld te leren valt! Ja, daar moet je dan wel zevenendertig voor worden, maar hey. En wat mooi om te ervaren dat, zolang je met je doel helder voor ogen meebeweegt op de golven, er aan de andere kant prachtige verrassingen op je staan te wachten.

Je hebt ze soms: van die verhuuraanbiedingen waarbij werkelijk niks (ik herhaal: niks) vanzelf gaat. Zo was de vertrekkend huurder hier ronduit slecht (en als, dan verre van vriendelijk) bereikbaar, niet thuis voor inspectie - afspraken met de opzichter en hield hij er zijn eigen ideeën ten aanzien van overnames op na.

Ondertussen aan de andere kant: een alleenstaande Syrische vrouw van mijn leeftijd met drie jonge kindjes die meer hadden meegemaakt dan de meesten van ons in drie levens zullen meemaken. En met meer begeleidende medewerkers dan me aanvankelijk lief waren. Een krachtige vrouw, die in een opvang verbleef waar haar vleugels inmiddels sterk genoeg waren gegroeid om uit te vliegen. Maar ze moest wachten…

De eindopname van de vertrekkend huurder werd doorgeschoven. Het was helaas toch meer werk dan meneer had verwacht. Mijn ongeduldige brein werd opstandig. Ik had alle begrip voor het doorschuiven van de eindopname. Verhuizen is ook vaak gewoon ook een -excusez le mot- kolerewerk. (Geloof me, ik weet er echt alles van.) Maar had me iets eerder iets laten weten?

Uitstel dus, van de verwachte ‘verhuurbaar per’ datum. Met als gevolg: heel veel onrust en onzekerheid aan de andere kant. Een betrokken en bezorgde vriendin van de nieuwe huurder wist me te vinden en vroeg me niet alleen het hemd, maar werkelijk alle kledingstukken van het lijf. Met als gevolg: alle begeleidende partijen die daar weer iets van vonden. De nieuwe eindopname naderde. Maar helaas, het huis was nog altijd niet leeg. De afspraak werd dus nog een keer doorgeschoven. Ja, typisch gevalletje Murphy’s Law.

Toen eind vorig jaar eenmaal (“Halleluja!”) een moment voor een sleuteloverdracht met de nieuwe huurder in beeld kwam, werd het prikken van een datum en tijd met alle betrokken partijen nog een dagtaak op zichzelf. Ja, de één kon om 14:00 uur, maar niet om 16:00 uur. De ander net andersom, en een dag later ineens stiekem toch helemaal niet die dag. Om (ik maak geen grap) binnen drie weken nog twee keer van plan te veranderen. (“Mississippi one, Mississippi two…” Zucht. “What is this trying to teach me? Patience my dear. Patience!”)

Maar jawel… vandaag was het dan zo ver: Dé sleuteloverdracht van het kwartaal! Met lood in mijn laarsjes fietste ik naar de woning. En ik dacht nog: “Zó blij als dit voorbij is!” Ietwat geïrriteerd had ik een privé-afspraak omgezet om er op het besproken tijdstip bij te kunnen zijn, om in de ochtend te horen dat de partij die daarop aanstuurde, niet ‘van de partij’ zou zijn.

’s Middags een sleuteloverdracht van anderhalf uur. Met veel vragen. In alle richtingen. Mijn antwoord op één vraag was voer voor zeven nieuwe. En mijn ‘Eigen huis en tuin demonstratie’ van “Je cv-ketel bijvullen” faalde voor het eerst in anderhalf jaar. (“Klote vulkraantje. Tja, Veerle: die had je misschien wel kunnen zien aankomen.”)

Maar toen. Aan het eind van de afspraak. Toen die powervrouw en ik elkaar aankeken, ik háár sleutels in haar handen drukte en haar vanuit de grond van mijn hart heel veel geluk wenste in hun nieuwe woning… Toen ik uitsprak dat ik hoopte dat dit een fijn, warm en vooral veilig thuis voor ze zou worden, kwam al mijn inzet zó mooi weer bij me terug.

De vrouw keek me geëmotioneerd aan. “Sorry Veerle, dat ik zoveel vragen stelde… Maar ik leer zoveel nieuwe dingen vandaag. Vroeger regelde mijn ex-man alles in huis. Hij vond niet dat ik die dingen hoefde te begrijpen. Nu moet en wil ik het zelf kunnen. En ik ben trots op mezelf. Dat ik begrijp wat jij me vertelt en dat ik dit gewoon zelf kan. Dankjewel. Voor jouw geduld en je lieve, rustige uitstraling. (Ik gniffelde… “Ik, geduldig?”). Ik ben zo dankbaar dat je ons helpt om een nieuwe start te maken.”

Deh, Veer. Geduld?

ZOwonen.com maakt gebruik van cookies om de website goed te laten functioneren en het gebruik te analyseren.

Meer informatie: Cookies Privacy